"Ona" to dramat/romans, rozgrywający się w - nie tak znów chyba dalekiej - przyszłości ukazanej nam przez reżysera filmu (Spike Jonze). Opowiada historię dojrzałego mężczyzny, zmagającego się z problemami życiowymi. Theodore Twombly (w tej roli Joaquin Phoenix) znalazł się w martwym punkcie swojego życia. Odeszła od niego żona, z którą związany był od wczesnej młodości, wciąż nie jest w stanie zdobyć się na podpisanie papierów rozwodowych i odwleka ten moment w nieskończoność. W pracy zajmuje się pisaniem listów w imieniu własnych Klientów - podziękowania za wspaniałą rocznicę ślubu, za prezent urodzinowy, za imprezę-niespodziankę... Jego poruszające teksty gwarantują mu uznanie zarówno zleceniodawców, jak i właściciela firmy, jednak nie wpływają dobrze na samego Theodore'a, który coraz bardziej zamyka się w sobie, unika kontaktów z innymi ludźmi (w tym z zaprzyjaźnionym małżeństwem sąsiadów), rzadko bywa na randkach, częściej za to korzysta z sex-telefonów, choć nie sprawia mu to większej przyjemności. Żyje z dnia na dzień, a każdy z owych dni jest coraz bardziej pusty i pozbawiony sensu.
I wówczas na rynek trafia zupełnie nowy System Operacyjny, który swojemu użytkownikowi towarzyszyć ma zawsze i wszędzie, pomagając w rozwiązywaniu problemów, sortowaniu maili, odpisywaniu na nie, wyszukiwaniu porad i rozwiązań. Rewolucyjne OS-y nie są zwykłym oprogramowaniem - mają świadomość, porozumiewają się z ludźmi za pomocą syntezatorów mowy brzmiących dokładnie jak żywa osoba, mają uczucia, rozwijają się. Theodor instalując własnego OS-a nie miał pojęcia, jak zmieni się jego życie, gdy wkroczy do niego OS imieniem Samantha (głosu użyczyła jej Scarlett Johansson), ucząca się w błyskawicznym tempie zarówno swojego użytkownika, jak i tworząca własną osobowość, zgłębiającą uczucia i myśli oraz nieograniczoną niczym wiedzę (dzięki stałemu dostępowi do Internetu, każdy OS potrafi wykonywać kilkanaście tysięcy czynności jednocześnie). Szybko okazuje się, że ciepła, cierpliwa, troskliwa i zabawna Samantha, to ideał Theodore'a. Choć pozbawieni możliwości bezpośredniego kontaktu, spędzają ze sobą całe dnie - dowcipkują, wybierają się na wycieczki, komunikują się ze sobą jak dwójka zwykłych ludzi.
Filmu takiego jak "Ona" chyba jeszcze nie było. Jasne, ukazywano nam świat przyszłości, w którym zostalibyśmy zdominowani przez maszyny - ale nie w taki sposób. Nie poprzez emocje. Pokazanie nam, Widzom, że zagrożenie ze strony świata maszyn może wyglądać zupełnie inaczej niż dotąd mogliśmy przypuszczać i że nie oznacza ono przejęcia władzy nad światem, lecz nad naszymi sercami - wciska w fotel i daje do myślenia. Czy jesteśmy aż tak samotni i niezrozumiani przez innych? Czy faktycznie sztuczna inteligencja potrafiłaby pojąć nasze uczucia lepiej, niż drugi człowiek? A co w sytuacji, gdy okażemy się zbyt niedojrzali, zbyt ograniczeni, by dorównać OS-om? Czy ból związany z przeżywaniem kryzysów w związkach stworzonych ze sztuczną inteligencją, pozbawioną ciała, jest porównywalny do tego, jaki odczuwamy rozstając się czy rozwodząc z drugą istotą ludzką?
Takie pytania (i mnóstwo innych, uwierzcie) przelatują przez głowę wiele razy w trakcie oglądania filmu. Zmuszają do refleksji nad własnym życiem, własnym związkiem, własnymi potrzebami. I nad samotnością. Która prędzej czy później dopadnie chyba każdego z nas.
Film poruszył mnie tak mocno, że jeszcze dłuższą chwilę po jego zakończeniu nie byłam w stanie wstać z fotela. Głowę miałam przytłoczoną setkami tysięcy myśli. Z całą pewnością obraz ten wywarł na mnie tak duże wrażenie dzięki świetnemu scenariuszowi i genialnej wręcz roli J. Phoenixa. Polecam. Jest to bowiem jeden z tych filmów, które po prostu trzeba zobaczyć.
